Kolejowe skarby Rumunii

Przebiegająca przez góry Aninei linia Oraviţa – Anina jest drugą w Europie i pierwszą w Rumunii górską trasą kolejową. Motorem do budowy linii stało się odkrycie w 1790 roku złóż wysokiej jakości węgla w pobliżu miejscowości Anina. Dwa lata później rozpoczęto wydobycie „czarnego złota”, jednak transport surowca przy pomocy furmanek do portów na Dunaju był wysoce niewydajny, dlatego zdecydowano się na zaprojektowanie drogi żelaznej. Karkołomna budowa żelaznego szlaku trwała wiele lat i była jak na owe czasy wielkim osiągnięciem sztuki inżynierskiej. Wszystkie tunele drążono kilofami, w taki sam sposób rozbijano skały. Prace budowlane zakończono jesienią 1863, a przewozy towarowe zainaugurowano 15 grudnia tego samego roku. Pociągi pasażerskie rozpoczęły kursowanie dopiero sześć lat później, w dniu 1 listopada 1869 roku.

Linia Oraviţa – Anina ma długość 33,8 km, jest jednotorowa i niezelektryfikowana. Na trasie znajduje się 6 stacji pośrednich, 14 tuneli, 10 wiaduktów, 9946 metrów ścian oporowych, 2117 metrów skalnych przesmyków i 134 łuki. Najdłuższy tunel „Gârlişte” liczy 660 metrów i jest jednocześnie najwęższym tunelem kolejowym w Rumunii. Najdłuższym i jednocześnie najwyższym wiaduktem jest „Jitin”. Ma 131 metrów długości i jest wysoki na 26,5 m. Różnica wysokości między stacją początkową, położoną na wysokości 218,6 m n.p.m., a stacją końcową Anina (557,6 m n.p.m.) wynosi 339 metrów.

Przewozy towarowe na trasie do Aniny zakończono w 2006 roku, kiedy to zamknięto kopalnię po wybuchu metanu. W nieszczęśliwym wypadku śmierć poniosło sześciu górników. Całoroczne przewozy pasażerskie funkcjonują do dziś, a rozkład jazdy od lat pozostaje praktycznie niezmienny. Każdego dnia państwowy przewoźnik uruchamia jedną parę pociągów osobowych, kursującą w pełnej relacji. Pociąg nr 9695 do Aniny odjeżdża z Oraviţy o 11:15. Podróż do Aniny z wycieczkową prędkością, nieprzekraczającą 25 km/h, trwa dwie godziny.

Pasażerowie podróżują zabytkowym składem, zestawionym z lokomotywy spalinowej z 1970 roku i dwóch ponad stuletnich wagonów z drewnianymi siedzeniami. Okna w wagonach nie otwierają się ze względów bezpieczeństwa, bowiem wychylenie się w trakcie przejazdu przez wąskie tunele mogłoby skutkować uszczerbkiem na zdrowiu. Jeszcze kilkanaście lat temu w trasę wyprawiano okazjonalnie parowóz, jednak po poważnym defekcie koszty naprawy okazały się zbyt duże i po zakończeniu czynnej służby maszynę pozostawiono jako pomnik na stacji Oraviţa.

W trakcie przejazdu podziwiać można zarówno piękno przyrody, jak i doskonale zachowane i wciąż działające kilkudziesięcioletnie urządzenia srk. Na linii spotkamy semafory kształtowe, żurawie wodne, a na stacji w Aninie funkcjonuje przejazd z ręcznie obsługiwanymi szlabanami. Dróżniczka dokonuje otwarcia i zamknięcia zapór dwa razy w ciągu doby w czasie przyjazdu i odjazdu jedynego pociągu. Po dotarciu do stacji końcowej pasażerowie mają półtorej godziny na obiad i zwiedzanie miasteczka. Ponieważ w Aninie działają tylko trzy restauracje, obsługa pociągu już w trakcie jazdy rozdaje ulotki rekomendowanej pizzerii i pośredniczy w zbieraniu zamówień, przekazując telefonicznie zaabonowane dania, aby po dotarciu do lokalu były już gotowe. W oczekiwaniu na pociąg powrotny warto obejrzeć wielką stację Anina, składającą się z sześciu torów (aktualnie czynne są tylko dwa), zajrzeć do pomieszczenia dyżurnego ruchu i odwiedzić działający tu sklep z pamiątkami kolejowymi. W drogę powrotną skład wyrusza o 14:40 i kończy bieg na stacji Oraviţa o godz. 16:42.

Bilet na przejazd tam i z powrotem w specjalnej taryfie turystycznej kosztuje 67 lei (55 zł). W cenę biletu wliczona jest miejscówka, którą można wybrać, korzystając z graficznej rezerwacji na stronie kolei CFR.